ANNELİK BEKLEYEBİLMEKTİR ASLINDA

ANNELİK BEKLEYEBİLMEKTİR ASLINDA

Uzun uzun düşünürsün üstünde.

Kararlar alırsın, 

Nasıl mükemmel anne olunur hakkında.

Ben annem babam gibi olmayacağım, dersin. 

Bana yaptıklarını kendi çocuğuma asla yapmayacağım.

Onu imkânsız bırakmayacağım, 

Her isteğini yerine getireceğim, diye sözler verirsin bir anne adayı olarak.

Her fırsatta seni seviyorum deyip sarılacağım, 

İyi ki varsın, sadece var olman yeterli diyeceğim.

Asla değersiz hissettirmeyeceğim.

Ve her fırsatta özel olduğunu söyleyeceğim.

Oyuncaklara boğacağım onu.

O çok istediğim ama sahip olamadığım bebeği, kırmızı bisikleti... 

Ne isterse alacağım... 

Diye kendi kendine sözler verirsin.

Özel ve kaliteli zamanlarımız olacak birlikte geçireceğimiz. 

Bir numaralı önceliğim olacaksın, dersin. 

Tabii bu kadar emekten sonra o da mükemmel olacak.

Kansere çare bulamasa da en azından bir doktor çıkacak. 

Akıllı, terbiyeli, başarılı ve mutlu bir çocuk olacak.

Böylece büyüdüğünde annesinden övgü ve minnetle bahsedecek.

Ne iyi bakıldığını, nasıl iyi büyütüldüğünü, onun için ne fedakarlıklar yapıldığını anlatacak.

Teşekküre gerek yok diyeceksin ama için için de teşekkür bekleyeceksin :)

Böyle hayaller kurarsın anne olmak hakkında ve heyecanla doğmasını beklersin…

Ha bugün ha yarın gün sayarsın için kıpır kıpır. 

Zahmetlidir anne olmak, taşımak karnında bebeğini 

Ama sayılı gün çabuk geçer sağlıkla bi doğsun da dersin.

Kırkının çıkmasını beklersin...

Daha kırkı çıkmayan çocuğun gülümsediğini iddia edersin ...

Kırkı çıkmadı, gazdır o derler 

Ama gülümsüyor ne alakası var, dersin. 

İçin için özel olduğunu düşünürsün 

Ne de olsa annesi benim, dersin.

Sonra ele avuca gelmesini beklersin...

Ateşi yükselir düşmesini beklersin..

Uykusu kaçar, gecelerce uyumasını beklersin...

Saatlerce ağlar, susmasını beklersin...

Bir an önce ilk adımını atmasını istersin 

Ah yürüse keşke, dersin

İlk kelimesinin anne olmasını dilersin.

Okula başlayıp sonra da bitirmesini beklersin…

Okuldan eve dönmesini beklersin...

Biraz kaygı, biraz ümitle.

Her sabah okula göndermek için,

Her akşam ödevlerini yaptırmak için başında beklersin...

Tabağını bitirmesini, odasını toplamasını, keyfinin olmasını beklersin...

Sokağa çıktığında endişeyle eve sağ salim gelmesini beklersin...

Sorumluluk sahibi olsun böylece rahatlayayım diye dualar edersin, 

Kabulünü beklersin...

Biraz şımarık gibi, istediği olmayınca ortalık yıkılıyor.

Ama olsun büyüyünce geçer dersin.

Büyümesini beklersin...

Ne de olsa annelik zor zanaat.

Ama geçmez problem 

Daha da büyür,

Öfke krizleri artar her söylediğine itiraz,

Nankörlük almış başını gidiyor.

Daha dün yanından ayrılmayan çocuk bugün yüzüne bakmaz hale gelmiş:(

Tamda iki laf ederiz artık büyüdü derken...

Sahi nerede yanlış yaptım?

Bunların çok azı bana yapılsaydı, neler olurdum kim bilir diye düşünürsün, 

Kendi kendine üzülürsün.

Oysa annesi olarak her şeyi planlamıştın en ince ayrıntısına kadar.

Bir saksı bitkisi gibi özenle bakmıştın, gözün gibi.

Hata nerede düşünürsün ama bulamazsın.

“İnsan zihni kavrayamadığına isyan eder der” Yahya Hamurcu.

Anlayamazsın,  isyan edersin.

Öfke krizleri ile suçluluk hisleri arasına gidip gelirsin.

Hayatta iki türlü öğrenme var biri deneme yanılma diğeri deneyim transferi.

Çocuk büyütmek annelik pek de deneye yanıla riske edilecek konu değildir. 

Mesele mühim.

Her şeyin olduğu gibi anneliğinde kuralları vardır, 

Beklemenin de…

 

Her şeyin iki yüzü vardır. Biri iyi diğeri kötü…

Beklemek değil mesele nasıl beklediğindir.

Çocuk bizim malımız değil. Bizim uzvumuz değil. 

Onun sahibi değiliz. 

Bir anne olarak onun hayat oyununda, yardımcı kadın oyuncu olabilmek mesele. 

Onun yerine kazanamayız bu sınavı. 

Ne kadar çok istesek de olmaz 

Hayatın yasalarına ters. 

Bu sebeple;

Yürümeye çalışırken düşmesine izin vermek,

Çünkü annelik onu düşmekten korumak değil.

Ödevini yapmadığı için ceza almasına izin vermek 

Çünkü annelik onun hatalarının sonuçlarından kurtarmak değil. 

Bir annenin çocuğuna yapabileceği en büyük kötülüklerden biridir, yanlış sebep sonuç ilişkisi kurmasına izin vermek. 

Sabah kalkamadığı için aç karnına okula gitmesine izin vermek, 

Açlıktan ölmeyecek ama böylece erken kalkmayı öğrenecek.

Hata yapmasına izin vermek, 

Hemen yanı başında beklemek,

Ve her düştüğünde kalkması için onu cesaretlendirmek,

İşlerini onun yerine yapmak değil de,

Acı çeke çeke onun yapmayı öğrenmesini beklemek.

İşte annelik bu, 

Doğru şekilde beklemek...

Canından çok sevmek ama acı çekmesine izin vermek.

Çünkü olması gereken bu...

Yapabilecekken onun yerine yapmamak ve ona bırakmak. 

Onun hayatında başrol oynamamak, sabırla kendi bedellerini ona ödetmek. 

Anne olmanın en büyük sınavıdır sabredip bekleyebilmek. 

Bu sebeple…

Her şey olacağına varır, demek gerekiyor bazen. 

Bunlar da geçecek diyebilmek. 

Sabretmek gerekiyor sadece. 

Olayları çok büyütmeden, panik olmadan beklemek gerek. 

Bu çocuk büyüyecek eninde sonunda. 

Delirsen de 

Yorgunluktan çatlayacak gibi de olsan da, 

Bağırsan da ağlasan da büyüyecek. 

İyi olacaksa olacak, kötü olacaksa da olacak. 

Bu hayat onun senin değil. 

Öyle de geçecek böyle de geçecek 

Ve o hakkettiği sonuçlar ulaşacak. 

Sen ne kadar uğraşsan da, bir ömür onu sırtında taşıyamazsın. 

Geriye sadece iyi niyetle onu toparlamak için yaptığın kırıcı yorumlar kalacak 

Çok az da yapıcı olanlardan. 

Sözler kalacak sadece iyi ya da kötü hissettiren, 

Yapıcı ve yıkıcı sözler...

Artık çok geç diye ümidini kaybetme sakın.

Aranızda çok özel bir bağ var zannettiğinden daha sağlam.

Toparlamak için asla geç değil, yanlışından dönmek için. 

Çözüm zıddında gizlidir. Yani neyi yaparak bu hale getirdiysen tam zıddını yaparak düzeltebilirsin.

Zannettiğinin aksine geri dönüş yolu hep açık 

Ve seni bekliyor...