İyi ki adalet sana bırakılmamış…

İyi ki adalet sana bırakılmamış...

Düşün bir kere ey insanoğlu!

Yeryüzünde adalet  eğer sana bırakılsaydı..

Binlerce yıl ne güneş vaktinde doğar, 

Ne yerde bir bitki vaktinde yeşerirdi.

Ya çok simetrik olurdu her şey 

Ya da hiçbir şey yolunda gitmezdi.

Hatırla sevdiğin ama kavuşamadığın yârin için günlerce döktüğün göz yaşlarını..

Hatırla anneni kaybettiğinde dünya durdu sanmıştın.

Hayat devam ediyordu. 

Sivrisinek, arı, kuş herkes görevinin başındaydı..

Ama sen yoktun…

Adalet senin duyu organlarına, gördüklerine, duyduklarına ve dokunabildiklerine bırakılsaydı…

Ne, yiyecek arayan karıncanın rızkını hatırlardın.

Ne de fareyi.

Sevdiğine ve sevmediğine göre verdiğin ve vermediğin değişirdi.

Rızık sana bırakılmadığı halde adaletsizsin…

Sana düşenden çok çok fazlasına sahip olsan da paylaşmıyor, 

Hayatın boyunca yiyemeyeceğin, oturamayacağın, giyemeyeceğin her şeyin sahibi olmak istiyorsun.

Doymuyorsun... 

Doyurmuyorsun….

Bir süreliğine geldiğin dünyada süresiz kalacak gibi yaşıyorsun.

Adaletin olsaydı, bir ayarın olurdu.

Algında bir adalet yok, 

Aktarmanda adalet yok,

Alırken açgözlü, 

Verirken cimri.

Bir ölçün yok…

Dahası yeryüzüne konulmuş olan ölçüden de haberin yok.

Akıl etmiyorsun madem…

Deneyim transferi de mi yapamıyorsun?

Algın gerçekten adaletli olsa..

Medeniyeti teknolojiye indirgemiş olmazdın.

İnsanı dününe göre yüceltecek bilgileri test eder, kıyaslardın.

Atalarının sana ezberletilmiş kültürüne değil, 

Sebep sonuç ilişkisi kurduğun yasalara sahip çıkardın.

Yaratılanı Yaratana tercih etmezdin.

Adaleti An'da değil, toplamda arasaydın,

Anlık çıkarların için toplamda faydadan vazgeçmezdin.

Çok sevinme!

Yeryüzü sana bir süreliğine boyun eğdirilmiş,

Senden bir beklenen var.

Sen bir yolcusun, kalıcı davranma.

Hayata adaletle bak, adaletle yargıla, adaletle sev, adaletle say..

Sen hayata adaletle bakarsan hayatta sana adaletini gösterecek, inan.