Ben mi? Sen mi?

Ben mi? Sen mi? 

Bir elmanın yarısı,

Biri sensin biri ben…

Şarkının sözleri geçiyordu Elif’in zihninden... 

Ne demek istiyor diye düşünüyordu. 

İki yarımın bir bütünü oluşturmasından,

Yarım iken tamamlanmaktan bahsediyordu şarkıda...

Zayıf iken güçlü olmaktan, eksik iken tamamlanmaktan,

Neden evlenirdi insan? Evlilik aslında neydi?

Birbirine hayatı kolaylaştırmaktı. 

Birbirinin yükünü hafifletmekti.

Seni senden daha çok düşünen birinin olması demekti.

Hiç konuşmaya gerek duymadan diğer yanını mutlu edebilmekti.

Akşam günün sonunda aradığın huzuru bulacağın yer demekti,

Aynı yöne doğru yan yana yürümek,

O yolda ortak üzüntülerinin, ortak sevinçlerinin olması demekti.

Aynı açlığı hissedip birlikte o açlığı doyurmak için bedel ödemek demekti.

Yoksa birbirinin önünü kesmek değil, birbirinin aşırılıklarını törpülemekti.

Ben daha iyi yaparım, ben daha çok yorgunum diyerek rakip olmak değil,

‘Bunu daha iyi nasıl yaparım? Diğer yarımın yorgunluğunu nasıl alırım?’ diye düşünmekti.

Çılgın aşıklar gibi masa tepelerinde dans etmek veya efektli kavuşmaların efektli kavgalara dönmesi değil...

Diğer yarımın yanındayken, biraz da sağa dönüp yatarak mutluluğu hissedebilmekti...

Annesiyle babasına bakıyordu Elif, 

Gerçekten iki yarımın bir bütün olmuş hali gibiydiler.

İkisi de yapması gerekeni bilir ve yapardı. 

Birinin yaptığını diğeri yapamaz, diğerinin yaptığını öteki yapamazdı.

Annesi babasının sevdiği yemekleri, çayını, yanına tatlısını eksik etmez,

Babası da annesinin sevdiği çerezi, meyveyi alır getirirdi çoğu akşam.

Babası dış işleri bakanı misali hallederdi faturaları, alınacakları, taşınacakları...

Annesi de iç işleri bakanı misali hallederdi, yıkanacakları, pişirilecekleri, temizlenecekleri.

Salonda babasının rahat edeceği bir alan oluşturmuştu annesi. Babası orada dinlenmeye bayılırdı, krallar gibiydi...

Gezmeye çıktıklarında da annesi kraliçeler gibiydi. Her şeyle babası ilgilenir, dışarıda siparişi verir, eşyaları taşır, Elif' in kardeşiyle ilgilenirdi...

Bir rol ve görev dağılımı vardı aralarında da. Herkes o görevleri yerine getirdiğinde bir problem çıkmazdı.

Bir de arkadaşlarının evliliklerine bakıyordu Elif.

Daha evlenmeden herkes rolünden ve görevinden kaçıyor, ‘sen de mutfakta iş yapacaksın, yediğin tabağı kaldıracaksın!’ diye pazarlığa giriyordu kızlar...

Erkekler da kızlar çalışsın istiyordu, ‘bu devirde tek maaşla geçim olmaz, KPSS’ye çalışmıyor musun yoksa?’ diyorlardı.

Birbirini düşünen değil, kendini düşünenler çiftlerde.

Her iki taraf da ‘asıl ben daha çok yorgunum’ diyerek rakip oluyor, şikâyet ediyordu. Bir de anlayış bekliyorlardı... 

Kimse birbirinin ihtiyacını giderip onu mutlu etmeyi düşünmüyordu...

İsteklerinden vazgeçemiyor, kendini bir tarafa koyup diğer yarısının isteklerine odaklanamıyordu.

‘Ben ben ben’ diyorlardı günümüzde, kadınlar da erkekler da... 

Birleşme olmuyordu o yüzden, kâğıtta bir evlilik vardı ama gerçek hayatta içi boştu... 

Beklentiler yüksek, şikayetler fazlaydı...

Mesele o imzayı atmak değil, o imzanın getirdiği sorumlulukları yerine getirmekti. 

O yüzden kısa sürüyordu kâğıttaki o sözleşme de... Veya yıllarca mutlu olmadan ömür geçip gidiyordu. 

Ya biri üstüne vazife olan işleri de olmayan işleri de yaparak ömrünü tüketiyor... Birde aldatılıyor, değer görmüyor ve eziliyordu.

Böylece diğeri de üstüne vazife olanı da olmayanı da yapmıyor, birde sürekli şikâyet ediyor, zalimlik yapıyordu. 

Evlilik kâğıtta devam etse de mutlu olunmuyordu.

Ya da ikisi de bedelden kaçıyor ve ayrılıyorlardı.

Bir elmanın diğer yarısı olmak kolay değildi tabi... Bir bedeli vardı... 

Kıvamında Fedakârlık istiyordu... 

Ama yerinde... 

Ben demeyi bırakıp sen demeyi gerektiriyordu çoğu zaman... 

Sen diyebilenler bir bütün olabiliyor... 

Hayata karşı birlikte yan yana olabiliyorlardı. 

Şarkının sözleri daha anlamlı oluyordu o vakit, altında ne sırlar vardı düşününce...

Ah insan bir düşünse! 

Hayatı, yaşadıklarını, başkalarını bir düşünse!

Elif’in zihninden geçiyordu sözler bir kere daha,

Ne kadar hoş ve güzeldi... 

Bir elmanın iki yarısı,

Biri sensin biri ben..

  ***

İnsanoğlu var olduğundan bu yana amacı hiç değişmemiştir. Mutlu başarılı olmak ve iyi ilişkiler kurmak. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi de insanın amacını amaç edinmiştir. "Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" programlarında sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı, daha mutlu ve daha marifetli olmalarına destek olur. 

"Her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen biri vardır.

***