"Hayır"lı Dondurma

 "HAYIR"LI DONDURMA

 

İlkokul 5. sınıf başarılı bir şekilde tamamlanmış ve okul kapanmıştı. Kardeşimle ben en sevdiğimize kavuşmak üzereydik.

Neydi o bizi çok mutlu eden? Karne demek dondurma demekti! Karnenin alınışı dondurma sezonunun açılışı demekti.

Fakat o sene bir farklılık vardı anlamlandıramadığım. Babam her akşam dondurma yemeye götürmüyordu bu yaz.  Sadece bir seferinde küçük bir dondurma almıştı. O da sevdiğimizden değildi.  

Yazın her gün, bazen günde iki kez dondurma yerdik. Şimdi ise gün içinde annemize söylediğimizde “Akşam babanız alır.” diyordu. Biz de umursamıyorduk.  ‘Nasıl olsa babam gelince alır’ diye düşünüp oyunumuza devam ediyorduk.

O dönem akşamları babam iyiden iyiye geç gelmeye başlamıştı. Evde yüzler normalden daha asıktı ve pek bir şey konuşulmuyordu. Ama akşam annemler yattıklarında odalarından fısır fısır sesler geliyordu. Bir dertleri vardı, belliydi.  Çünkü babam sürekli “Olmuyor, çözemiyorum.”  diyordu. Annem ise "Ne yapalım? Halledeceğiz bir şekilde.” diye karşılık veriyordu.

Neydi ki bu çözülecek olan mesele? Büyükler ve dertleri hiç bitmiyordu…

Günler böyle geçiyordu. Biz her akşam dondurma yemeyi beklerken,  babam eve bile gelmiyordu. Biz uyuyakalıyorduk. 

Gündüz annemizden para istediğimizde; "Akşam babanızdan alırsınız", "Hava sıcak gündüz olmaz" gibi sözler duyuyorduk. Hâlbuki ki önceden hiç öyle demezdi. Mahalleye oynamaya çıktığımızda  de çocuklar birer birer dondurma yiyordu. Biz öylece bakıyorduk.  

Tatil başlayalı bir hafta olmuştu. Dondurma için tekrar para istedik annemden.  Ve onun ağzından ilk kez farklı bir cümle duyduk.

“Paramız yok, dondurma alamayız.”

Ne demekti ki paramız yok? Hiç duymadığımız, alışkın olmadığımız bir söz dizilimi…

İnsanların parası biter miydi ki!

Babam o sene kriz sonrası işleri yürütememiş ve iflas etmiş. Elde kalanlar sadece borçları kapatabilmiş. Gece geç gelmeleri, yüzünün asık olması, annemle dertleşmesi ve bir şeylerden geri durması bu yüzdenmiş. Eskiden her şey çifter çifter alınırken şimdi ya hiç alınmıyor ya da çok az alınıyordu.  

İlklerin yaşandığı seneydi. Dondurma yiyemiyoruz, eskisi kadar abur cubur da yoktu. Ama tek iyi bir şey varsa babam artık evdeydi. Tabi o dönemlerde iflası anlamak ne mümkün! Şimdi şimdi aklımıza daha iyi oturuyor.

Bir de o dönemler en çok duyduğumuz kelime “Hayır.” oldu. 

“Anne dondurma alalım mı?”

“Hayır alamayız, paramız yok”

“Anne arkadaşlar parka indi, piknik yapacağız. Bizim payımıza cips ve çekirdek düştü.”

“Ben ekmek almaya para bulamıyorum, siz keyif parası istiyorsunuz! Hiçbir yere gidilmeyecek.”

Canım annem içten içe üzülüyor, idare etmeye çalışıyor, bazen de bize patlıyordu.

Aslında bilmeden bize ne büyük iyilik yapmış meğerse!

Hayır, hayır, hayır …

Hayır da hayır vardır.

"Hayır" ı duymak…

Ne zaman büyüdün diye sorulursa; hayırları duymaya başladığımda der insanoğlu.

İnsan hayırı duyduğunda büyüyormuş. Acı ama gerçek!

El bebek gül bebek büyürken her istediğin yapıldığında insan hep daha fazlasını istiyormuş. Daha fazla yapıldıktan da daha mutsuz oluyormuş.

Ergenliğe kadar bazı şeyleri insan pek anlamlandıramıyor. Ortaokulun bitişi, lisenin başlangıcı ve devamı, hayırlarla karşılaşılan yerler.

Kimi iş hayatına atılırken istediği olmadığında zorlandı, kimi de yaptığı ödev onaylanmadığında. Hayırı veren de, hayır için veriyor.

"Hayır" olmadı! Bir daha yap, bir daha gel, olmamış bu... İnsanın egosuna ne de güzel çarpıyor. "Hayır"ı duyan öfkeleniyor, gereksiz geriliyor ve vazgeçiyor.

Kırılma noktasında tam olarak bu var. Günümüzde bedel ödemeden, emek vermeden herkes bir şeylere sahip olmak istiyor. İstediği olamayınca da problemler oradan çıkıyor. Üstüne bir de "Hayır"ı duymak.

“Yeni nesil böyle hep.”

“Zamane çocukları…”

Büyütmek mi? Yetiştirmek mi?

Bizlerin sahip olduğu en değerli miras olan çocukları yetiştirmek en büyük borcumuz.

Genç kız  on sekiz yaşında, yatağını hiç toplamamış…

Evlenecek yaşta adam çalışmasına rağmen kenarında parası yok…

Otuz yaşında hala harçlığını annesi babasından alan evlat...

Eve misafir gelmiş, çocuk odasından çıkmıyor…

Her istediği olan biri, neyle doyar?

Yetişen ve büyüyen çocuk aynı mı?

Peki ya "Hayır" ı duyan çocuk?

"Hayır" ı duymak;

Gelişmek ve geliştirmek…

"Hayır" ı duymak;

Özgürleşmek ve güzelleşmek…

"Hayır" ı duymak;

Hayatı anlamlı hale getirmek…

"Hayır" ı duymak;

Yaşamda mutluluğu yakalamak…

"Hayır" ı duymak;

Yetişmek ve büyümek…

"Hayır" ı duymak;

Hayatta dengeye gelmek…

 

  ***

İnsanoğlu var olduğundan bu yana amacı hiç değişmemiştir. Mutlu başarılı olmak ve iyi ilişkiler kurmak. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi de insanın amacını amaç edinmiştir. "Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" programlarında sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı, daha mutlu ve daha marifetli olmalarına destek olur. 

"Her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen biri vardır.

***