Son Nesil

 

Camdan dışarı bakarken derin bir iç çekti Bülent. Gökyüzü kararmış, yağmur çok hızlı yağıyordu. Yağmurun sesi içerdeki küçük radyodan çıkıyor gibiydi. Böyle havalar çocukluğunu hatırlatırdı hep...

“Sıcacık sobanın yanında geçirdiğimiz vakitler... Yoktu o zamanlar gökdelenler. En yüksek bina Şirinevler’deydi, Ataköy diye bir vardı. Çok zengin insanların lüks bir yaşam sürdüğü siteler. Bugün bakıyorum da her yer gökdelenler. Koca koca binalar...

Eskiden ne güzel mahallemiz vardı. Kapısını tak, diye çalıp girdiğimiz komşularımız... Bahçesinden erik aldığımız Ahmet amca. Ya da boş tarlada otlayan inekler… Şimdi mümkün mü İstanbul’da bunları görmek? “

Derinlere dalmıştı Bülent. Çocukluk özlemiyle içinden bunları geçirdi.

Doğum günü de yaklaşmıştı. 40 yaşına girecekti. Ne kadar çabuk geçmişti zaman; çocukluğu, gençliği... Sanki dün gibiydi her şey. Annesinin söyledikleri aklına geldi ‘’İnsan kırk yaşına girince oğlum, geçmişini sorgular hale gelir ve kırk yaşında hayatındaki en önemli kararları alır...”

Kırk yaşına girecekti ama hayatında hiç de öyle doğru düzgün bir karar alıp da ilerleyememişti. Bir şey yapacak olsa bunu herkese sorar, sonra en son sorduğu kişinin dediğini yapardı. Hiç irdelememişti yaptıklarını ya da geçmişte yaşadıklarından hiç ders çıkartmamıştı. O yüzden de hata üstüne hata yapmış, arkasında problemlerle dolu bir geçmiş bırakmıştı Bülent.

Sonra Nazlı geldi aklına, ne çok severdi Nazlı’yı. Karşılıklı iki binada oturuyorlardı. Sabah akşam birbirlerine bakarlardı balkondan. Balkonda oturup onu seyrederken, o kadar çok kitap okumuştu ki... Ailesinden istemişlerdi ama vermemişti ailesi... Kaçalım demişti Nazlı ama cesaret edememişti Bülent. Belki de hayatında aldığı en yanlış karardı onunla kaçmamak.

Çok derinlere dalmıştı camın önünde yağmuru izlerken, hem de çok…

‘‘Ne zormuş kırk yaş. İnsana hakikaten geçmişini sorgulatıyor. Ne de haklıymış annem!” diye geçirdi içinden.

Bazen kendini şanslı, bazen de çok şanssız hissediyordu. ‘’Yeni nesil ne kadar da şanslı...’’ diye düşündü. Her şey ellerinin altında, her şeye çabucak ulaşıyorlar. Biz öyle miydik? Okulda bile bir konu araştırırken kütüphane kütüphane gezerdik.

Üniversiteyi de yarıda bıraktığı aklına gelmişti Bülent’in, okumak istemiyor ama ne yapmak istediğini de bilmiyordu. O yüzden bir kaç işe girmiş çıkmış, bir meslek sahibi olamamıştı.

 ‘’Off ne zor hayat…!’’

Sebebi neydi bunların? Çok derinlere dalmıştı; aldığı kararlar, yeni yaşı, geçmişi, her şey film şeridi gibi gözünün önünden geçiyordu.

Artık biz son nesiliz, eskisi gibi değil hiçbir şey. Benim için belki de yolun yarısı, diye düşündü. Ama ne yapmalıydı bu saatten sonra bir farkındalık olsun istiyordu hayatında. Ne bir iş sahibi, ne de bir eş sahibi olabilmişti. Nereden başlayacağını, nasıl başlayacağını düşünüyordu.

Hiçbir konuda net olamadığını düşündü bir anda. Bu yüzden de ne geldiyse başına netliğini ortaya koyamadığından gelmişti. Bu kadar derinlere dalmak onun bir gerçeği fark etmesini sağlamıştı. Hayat, bu düşünme çabasını ikramlamıştı.

Bülent’in hayatında eksik olan çabaydı. Hayat en azından çabalamaya değerdi oysaki… Yol hep yokuş olmaz, çıkılan yokuşun elbet inişi vardır.

Ve insan seçimlerinin sonuçlarını yaşar…

Hayat insandan mücadele, çaba, emek ve kararda netlik ister.           

Netlik, insanın bir hedefe ulaşabilmesi için en büyük azığıdır...

İnsan kaç yaşında olursa olsun, yeniden başlayabilir. Bülent de yeniden başlamaya karar verir...

  ***

İnsanoğlu var olduğundan bu yana amacı hiç değişmemiştir. Mutlu başarılı olmak ve iyi ilişkiler kurmak. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi de insanın amacını amaç edinmiştir. "Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" programlarında sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı, daha mutlu ve daha marifetli olmalarına destek olur. 

"Her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen biri vardır.

***